Nanenane

8 augustus is in Tanzania een nationale feestdag, die simpelweg ‘Nanenane’ heet, wat ‘achtacht’ betekent. Het is boerendag en de week die eraan vooraf gaat wordt er elk jaar een grote tentoonstelling gehouden, die de laatste vijf jaar in Dodoma plaatsvond. Die week verschijnen vele mensen nauwelijks op hun werk in Dodoma en niemand vind dit vreemd. De leerkrachten van onze school wilden ook erg graag gaan en namen volgens de jaarlijkse traditie alle kinderen mee op uitstap. Dit kon gesponsord worden door de Nederlandse ngo die de school steunt. Vele kinderen waren al erg vroeg wakker die vrijdag en erg opgewonden, maar verbazingwekkend genoeg waren de kinderen erg stil en rustig op de bus, ze keken hun ogen uit! De leerkrachten daarentegen waren door het dolle heen, de dag van het jaar, en dat ook nog eens betaald door de ngo!

Nanenane zie er een beetje uit als een groot dorp met allemaal standjes met informatie over allerlei thema’s die ergens iets met landbouw te maken hebben. Zo ook informatie over de nationale wildparken, wat voor onze kinderen het hoogtepunt was. Het was erg leuk om de kinderen eens buiten de school bezig te zien in een horende wereld, wat voor veel boarding kinderen uitzonderlijk is. Ze deden het prima en ook de horende mensen deden over het algemeen erg hun best om zich aan te passen en waren super geïnteresseerd. Sommige probeerden ook een beetje gebaren te gebruiken bij hun uitleg, die werd getolkt door een leerkracht, anderen wilden persé een foto met de ‘dove kinderen’. Toen kwamen we bij de echte dieren, er was een leeuw, een aap, een reuzenschildpad, een luipaard, slangen, en nog wat dieren, allemaal in piepkleine kooien. Maar dat kon onze kinderen niets schelen, wat een enthousiasme en wat een taal dit allemaal ontlokte!

Toen we allemaal doodmoe waren van het rondlopen en alle nieuwe indrukken gingen we chipsy mayai (Tanzaniaanse specialiteit = erg vettige soort tortilla met ei en frietjes + knalroze tomatensaus) eten en frisdrank drinken, voor de leerkrachten was dit het absolute hoogtepunt! Of misschien ook wel een beetje 'het pratende hoofd'. De typische oude kermistruuk met een 'hoofd' op een tafel en spiegels errond zodat het, voor kinderen of naïeve leerkrachten, lijkt alsof het een afgehakt hoofd is dat kan praten. Uiteraard geloofden de kinderen dat dit echt was en waren sommigen echt bang, maar de leerkrachten bleven nog wel het langst in de kartonnen kermis attractie rondhangen. Ze begroeten 'het hoofd' vriendelijk en vroegen heel serieus of hij zo geboren was en waar hij woonde enz. Om de een of andere vreemde reden was de (zwarte) man dan ook nog eens extra zwart gemaakt zoals zwarte piet... Ik ben vriendelijk mee binnen geweest, maar kon het toch niet uithouden en heb aan de fundi (klusjesman) proberen uitleggen hoe het werkte, hij keek zo verbaasd toen ik zei dat het niet echt was! Echt grappig, maar ook wel triest. Dit is de cultuur en opvoeding hier, je gelooft gewoon wat ze je opdragen, en leert vooral niet zelf na te denken.